Dziś będzie coś specjalnego. Magia. Wyobrażałam sobie, że klatki schodowe kamienic były planem do takich zdarzeń. Teraz mam żywy przykład. Słodko-gorzkie, autentyczne wspomnienia napisane i przesłane przez Panią Honoratę. Chodźmy do kamienicy ukrytej na Pasteura.
Początki
"Dla mnie te pierwsze 15 lat tam spędzonych to piękny czas (1972-1986). Dla moich Rodziców już mniej, bo było im po prostu ciężko. Z ogromną radością przeprowadzili się na Kozanów po 20 latach czekania na przydział mieszkania. Ja wyprowadzałam się stamtąd ze łzami i długi – naprawdę długi czas (może z kilkanaście lat nawet) różne moje sny umiejscowione były na Pasteura.
Rodzice przyjechali do Wrocławia w '67 - Tato zza Buga, Mama z dawnego leszczyńskiego; oboje z bardzo małych wiosek. Mama pochodząca z wielodzietnej rodziny bardzo wstydziła się kupować np. pół chleba. Wydawało jej się, że wszyscy patrzą, że tak mało bierze. A przecież nikt tak naprawdę nie zwracał na to uwagi. (...)
Mieliśmy dwa duże pokoje, takie po 20 metrów każdy (przez pokój Rodziców przechodziło się do pokoju dzieci (czyli do mojego i mojej starszej o 5 lat siostry). W pokoju Rodziców był balkon. A że był to parter, to podwórze oglądałam z dołu. Nie to co u Grażyny w kamienicy na przeciwko. 3 wysokie piętro, to dopiero był widok! Albo u Marty - mieszkała na samej górze, na adoptowanym strychu w tej klatce schodowej, w której sfotografowała Pani kafle z gołąbkami.
Występki
Po jakimś czasie Rodzice dogadali się z sąsiadką i podzielili dość długą kuchnię na dwie mniejsze. Przy suficie zamontowali duże dwie szyby, żeby do nas przechodziło światło. W ten sposób było dość jasno, ale też Robert – syn sąsiadki, starszy ode mnie o rok podglądał nas przez te okna. Właził skurczybyk na coś i nas podglądał. A w kuchni odbywało się codzienne grzanie wody do mycia naczyń, ale też do mycia siebie w misce.(...)
Raz nam okradli piwnicę. Mieliśmy dużo weków z mięsem... Wszystko ukradli. Nie pamiętam ile tych słoików było, ale „uczciwy” złodziej zostawił w zamian dwie wielkie, kolorowo ilustrowane encyklopedie… w języku niemieckim.
Tamten świat
Podwórko! Teraz tam stoi auto przy aucie. W latach 70 i 80 były tam drzewa i trawa. Nawet fontanna tam stoi (choć czynna tylko za Niemca). Bawiliśmy się w niej w sklep, dom, szpital, szkołę. Szczególnie chętnie wspominam zabawę w pokaz mody, gdzie na patyczki nadziewałyśmy liście w różnych kształtach tworząc w ten sposób sukienki naszym „lalkom”. Lubię wspominać te patyczki, bo to taka prawdziwa zabawa z niczego. Dziś rzadko które dziecko potrafi się bawić nie mając w zasadzie NIC do dyspozycji. Jak choćby te kafle i gapienie się w nie z nabożnym pietyzmem.
To mi zostało do dziś. Jak spaceruję z moim synem, to wchodzę czasem do klatek schodowych. Podziwiam schody, patrzę czy są kafle, sztukaterie, czy pozostały jeszcze stare wysokie drzwi do mieszkań (...)
Mieliśmy wspaniałe podwórko. Z przejściówki w dół, w stronę fontanny zjeżdżaliśmy na wrotkach dopóki kociara nas nie pogoniła. Kociara miała kilkadziesiąt kotów i mieszkała w tej przejściówce. Tam też kiedyś były piękne kafle.
Mundek
Każda klatka schodowa była śliczna. Podobały nam się, gadałyśmy o tym z koleżankami. Pod szesnastką mieszkała Kaśka, Aśka i Grażyna. Grażyna miała piekielnego psa Mundka rasy pekińczyk. Oprócz swojego szpetnego spłaszczonego kinola nie miał jednej przedniej łapki, bo spadł z balkonu. Tak zawsze strasznie jazgotał, że bało się go całe podwórko. Gdy Mundek wychodził na dwór (czyli wypuszczano go samopas) pustoszała z miejsca cała okolica. Tak było. Ta mała, ruda "gnida" terroryzowała całą dzieciarnię. I to jest dla mnie fenomen, że nic z tym nie robiliśmy. To był przecież pies Grażyny, nawet do niej nie zgłaszało się pretensji. Tak po prostu było. Mundek był zastanym porządkiem rzeczy i tak trzeba było żyć i przyjąć ten stan "na klatę". Zawsze, jak szliśmy po Kaśkę, Aśkę czy Grażynę wchodząc do ich klatki schodowej robiło się znak krzyża.
Po wielu, wielu latach, mając już blisko do czterdziestki, odbyłam podróż sentymentalną po moim podwórku. Obeszłam dookoła oba budynki, ławeczki przy Odrze i przy nich bunkry poniemieckie. Pogapiłam się na weterynarię, poubolewałam nad licznymi plombami, samochodami. Pozaglądałam gdzie się dało (a nie wszędzie, bo domofony) i tak się złożyło, że 16-tka była otwarta. Uchylam więc drzwi i nagle widzę swoją własną rękę na wysokości oczu i UŚWIADAMIAM SOBIE CO CHCIAŁAM ZROBIĆ i…i aż mi łzy napłynęły… ja się chciałam przeżegnać…
To zastanawiające, co w człowieku zostaje na zawsze. Mundek."
Pani Honorata
Jeszcze raz dziękuję Pani Honorato, że Pani spisała te historie. Jestem nimi zachwycona!
Rodzice przyjechali do Wrocławia w '67 - Tato zza Buga, Mama z dawnego leszczyńskiego; oboje z bardzo małych wiosek. Mama pochodząca z wielodzietnej rodziny bardzo wstydziła się kupować np. pół chleba. Wydawało jej się, że wszyscy patrzą, że tak mało bierze. A przecież nikt tak naprawdę nie zwracał na to uwagi. (...)
Mieliśmy dwa duże pokoje, takie po 20 metrów każdy (przez pokój Rodziców przechodziło się do pokoju dzieci (czyli do mojego i mojej starszej o 5 lat siostry). W pokoju Rodziców był balkon. A że był to parter, to podwórze oglądałam z dołu. Nie to co u Grażyny w kamienicy na przeciwko. 3 wysokie piętro, to dopiero był widok! Albo u Marty - mieszkała na samej górze, na adoptowanym strychu w tej klatce schodowej, w której sfotografowała Pani kafle z gołąbkami.
Występki
Po jakimś czasie Rodzice dogadali się z sąsiadką i podzielili dość długą kuchnię na dwie mniejsze. Przy suficie zamontowali duże dwie szyby, żeby do nas przechodziło światło. W ten sposób było dość jasno, ale też Robert – syn sąsiadki, starszy ode mnie o rok podglądał nas przez te okna. Właził skurczybyk na coś i nas podglądał. A w kuchni odbywało się codzienne grzanie wody do mycia naczyń, ale też do mycia siebie w misce.(...)
Raz nam okradli piwnicę. Mieliśmy dużo weków z mięsem... Wszystko ukradli. Nie pamiętam ile tych słoików było, ale „uczciwy” złodziej zostawił w zamian dwie wielkie, kolorowo ilustrowane encyklopedie… w języku niemieckim.
Tamten świat
Podwórko! Teraz tam stoi auto przy aucie. W latach 70 i 80 były tam drzewa i trawa. Nawet fontanna tam stoi (choć czynna tylko za Niemca). Bawiliśmy się w niej w sklep, dom, szpital, szkołę. Szczególnie chętnie wspominam zabawę w pokaz mody, gdzie na patyczki nadziewałyśmy liście w różnych kształtach tworząc w ten sposób sukienki naszym „lalkom”. Lubię wspominać te patyczki, bo to taka prawdziwa zabawa z niczego. Dziś rzadko które dziecko potrafi się bawić nie mając w zasadzie NIC do dyspozycji. Jak choćby te kafle i gapienie się w nie z nabożnym pietyzmem.
To mi zostało do dziś. Jak spaceruję z moim synem, to wchodzę czasem do klatek schodowych. Podziwiam schody, patrzę czy są kafle, sztukaterie, czy pozostały jeszcze stare wysokie drzwi do mieszkań (...)
Mieliśmy wspaniałe podwórko. Z przejściówki w dół, w stronę fontanny zjeżdżaliśmy na wrotkach dopóki kociara nas nie pogoniła. Kociara miała kilkadziesiąt kotów i mieszkała w tej przejściówce. Tam też kiedyś były piękne kafle.
Mundek
Każda klatka schodowa była śliczna. Podobały nam się, gadałyśmy o tym z koleżankami. Pod szesnastką mieszkała Kaśka, Aśka i Grażyna. Grażyna miała piekielnego psa Mundka rasy pekińczyk. Oprócz swojego szpetnego spłaszczonego kinola nie miał jednej przedniej łapki, bo spadł z balkonu. Tak zawsze strasznie jazgotał, że bało się go całe podwórko. Gdy Mundek wychodził na dwór (czyli wypuszczano go samopas) pustoszała z miejsca cała okolica. Tak było. Ta mała, ruda "gnida" terroryzowała całą dzieciarnię. I to jest dla mnie fenomen, że nic z tym nie robiliśmy. To był przecież pies Grażyny, nawet do niej nie zgłaszało się pretensji. Tak po prostu było. Mundek był zastanym porządkiem rzeczy i tak trzeba było żyć i przyjąć ten stan "na klatę". Zawsze, jak szliśmy po Kaśkę, Aśkę czy Grażynę wchodząc do ich klatki schodowej robiło się znak krzyża.
Po wielu, wielu latach, mając już blisko do czterdziestki, odbyłam podróż sentymentalną po moim podwórku. Obeszłam dookoła oba budynki, ławeczki przy Odrze i przy nich bunkry poniemieckie. Pogapiłam się na weterynarię, poubolewałam nad licznymi plombami, samochodami. Pozaglądałam gdzie się dało (a nie wszędzie, bo domofony) i tak się złożyło, że 16-tka była otwarta. Uchylam więc drzwi i nagle widzę swoją własną rękę na wysokości oczu i UŚWIADAMIAM SOBIE CO CHCIAŁAM ZROBIĆ i…i aż mi łzy napłynęły… ja się chciałam przeżegnać…
To zastanawiające, co w człowieku zostaje na zawsze. Mundek."
Pani Honorata
Jeszcze raz dziękuję Pani Honorato, że Pani spisała te historie. Jestem nimi zachwycona!
W tej bramie mieszkała jedna z bohaterek audycji Joanny Mielewczyk, Pani Halina. Jej mąż i syn, schowani w tym miejscu czuli się trochę bardziej bezpieczni prowadząc swoją zaangażowaną politycznie działalność.
Wrocław | Pasteura
0 comments:
Prześlij komentarz